چاقوی نبرد فربرن-سیکز
چاقوی نبرد فربرن-سیکز (به انگلیسی: Fairbairn–Sykes fighting knife)، چاقوی نبرد دوتیغه‌ای است که پیش از جنگ‌جهانی دوم بدست ویلیام ای فربرن و اریک ای سیکز طراحی شد. بررسی‌های اولیه برای طراحی این چاقو بدست این دو هنگامی شروع شد که در پلیس شهری شانگهای خدمت می‌کردند.
چاقوی نبرد اف-اس در جنگ جهانی دوم به خاطر استفاده کماندوهای انگلیسی، نیروهای هوابرد، نیروهای اس.آ.اس و برخی واحدهای دیگر به ویژه در نبرد نورماندی مشهور شد. به خاطر نوک بسیار تیزش شبیه به چاقوی جنگی استیلتو است که برای سوراخ کردن بکار می‌رود اما تیغه‌های تیز آن توانایی ضربه زدن و بریدن را نیز به خوبی دارد. شرکت ویلکینسون اسورد گونه‌ای از چاقوی نبرد اف-اس را می‌سازد که گره انتهایی دسته‌اش کوچکتر است و دسته‌اش تغییراتی با نسخه اصلی دارد.
نیروهای اُ.اس.اس (دفتر خدمات استراتژیک ایالات متحده)، نیروهای مهاجمین دریایی و دیگر واحدهای ایالات متحده نیز از چاقوی نبرد اف-اس استفاده می‌کنند.
فربرن و سیکز در نوامبر ۱۹۴۰ ایده خود را درباره طرح چاقوی جنگی جدید با مرکز آموزش ویژه در میان گذشتند و سپس اولین سری تولید انبوه این چاقو در ژانویه ۱۹۴۱ بدست شرکت ویلکینسون اسورد ساخته شد. تولید این جنگ‌افزار هنوز هم ادامه دارد.
طراحی
چاقوی جنگی اف-اس بطور ویژه برای حمله غافلگیرانه ساخته شده‌است و تیغه باریک آن براحتی می‌تواند در دنده‌های قفسه سینه حریف وارد شود. دسته‌اش آن را به چاقوی جنگی کارآیی تبدیل می‌کند.
این چاقو در نسخه‌های مختلفی ساخته شده‌است. طرح شانگهای آن طولی برابر با ۵.۵ اینچ (۱۴ سانتی‌متر) داشت. اولین طرح آن طولی ۶.۵ اینچی (۱۷ سانتی‌متری) داشت اما طرح دوم آن با طول ۷ اینچ (۱۸ سانتی‌متر) بود.
تیغه به نحوی طراحی شده است که مقداری از آن بتواند به راحتی در بدن حریف وارد شود. با در نظر گرفتن کت نظامی آن زمان، میزان وارد شدن تیغه در بدن حریف تا ۳ اینچ (۷.۶ سانتی‌متر) برآورد شده‌است. در طرح‌های بعدی این میزان ورود تیغه افزایش یافته‌است.
نیروهای استفاده‌کننده
طرحی از چاقوی نبرد اف-اس اثر رکس اپلگیت که در کتاب «بکش یا کشته شو» آمده‌است.
انگلستان
نیروهای دریایی سلطنتی
بلژیک
بریگاد پاراکوماندو
کانادا
نیروهای مسلح کانادا
کامبودیا
نیروهای ویژه ۹۱۱
اندونزی
کوپاسوس
مالزی
گروپ گراک خاس
سنگاپور
کوماندوهای سنگاپور
قداره
قدّاره (به انگلیسی: Machete) یک ساطور بزرگ همانند چاقو است. تیغه آن به طور معمول میان ۳۲٫۵ تا ۴۵ سانتی‌متر(۱۲٫۸ تا ۱۸ اینچ) طول و ۳ میلی‌متر (۰٫۱۲ اینچ) عرض دارد.
قداره بند
در ادبیات فارسی به افرادی که با توسل به‌زور به مقاصد خود می‌رسد قداره‌بند گفته می‌شود.
داس
داس یکی از ابزارآلات دستی کشاورزی است که از دسته‌ای معمولاً چوبی و تیغه‌ای آهنی به شکل قوس تشکیل شده‌است که این قوس می‌تواند نیم‌دایره‌ای و یا بیشتر باشد. بخش داخلی این تیغه تیز و برنده‌است و کشاورز از آن برای دروی محصولاتی همچون گندم و جو و یا علف و یونجه استفاده می‌کند. شکل نیم‌دایره‌ای و تیغهٔ تیز درونی داس به کشاورز این امکان را می‌دهد تا ساقه‌های گیاه را درون آن قرار داده و از انتهایشان قطع نماید. او برای این کار می‌تواند محصول را به‌صورت دسته‌دسته در یک دستش گرفته و با دست دیگرش که داس را نگاه می‌دارد درو نماید که در این صورت حرکت تیغهٔ داس به سمت فرد دروگر خواهد بود. همچنین او می‌تواند گیاهان را با گذاردن چوبدستی‌ای بر رویشان در جای خود محکم نموده و سپس درویشان نماید و یا اینکه آنها را بدون نگهداشتنشان ببرد که در این صورت حرکت داس معمولاً به سمت مخالف خواهد بود.
داس می‌تواند دارای دستهٔ کوتاه باشد که در این صورت کشاورز با یک دست آن را نگاه داشته و با خم‌شدن بر روی زمین به دروی محصول می‌پردازد و یا اینکه دسته‌اش بلند باشد که در این صورت فرد دروگر آن را با دو دست گرفته و به‌صورت ایستاده محصولاتش را درو می‌نماید. داس دسته‌بلند در عین‌حال از تیغهٔ بلندتری نسبت به داس دسته‌کوتاه برخوردار است.
داس دسته‌بلند
داس دسته‌بلند وسیله‌ای است برای کشاورزی که از آن برای جابجا کردن یا برداشتن علف‌ها استفاده می‌شود. تفاوت آن با داس این است که فرد دروگر هنگام استفاده از داس دسته‌بلند نیازی نیست خم شود و ایستاده می‌تواند به درو بپردازد.
اکنون دیگر کمتر از داس دسته‌بلند استفاده می‌شود و تراکتور و کمباین جایگزین آن شده‌است اما هنوز در بعضی از مناطق اروپا و آسیا کاربرد دارد.
این نوع داس به عنوان نماد در فرهنگ‌های غربی باقی مانده‌است و شکل شخصیت‌یافته مرگ در نقاشی‌ها و داستان‌ها همواره یک داس دسته‌بلند در دست خود دارد. همچنین تصور می‌شود چهارمین سوار از چهار سوار آخرالزمان نیز در دست خود داس دسته‌بلند داشته باشد.
تبرزین
تَبَرزین به تبرهای جنگی گفته می‌شود که در قدیم به پهلوی اسب بسته می‌شده و از آن در کارزار استفاده می‌کردند.
تبرزین از ابزارهای جنگی در دوره هخامنشیان بود و در روزگار ساسانیان، از جنگ‌افزار سواره‌نظام به‌شمار می‌آمد.
از سده سوم، در ایران و کشورهای عربی و آفریقای شمالی و اندلس، گروه‌های سواره‌نظام تبر و تبرزین را در حلقه چسبیده به زین یا «خُف» (نوعی چکمه بلند تا ساق) یا در غلاف می‌گذاشتند.
درویشان در دوره‌های بعد، تبر کوچکی به شکل تبرزین بر دوش می‌گذاشتند که به همین نام نامیده می‌شد.
گونه‌ای از تبرزین به نام ناچَخ نیز در جنگ‌ها به‌کار می‌رفت.
قمه
قمه یا قداره سلاحی شبیه به شمشیر ولی کوتاه‌تر و پهن‌تر و بی‌انحنا است.در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران حتی حمل این سلاح جرم و حمل کننده ان مجرم محسوب میگردد لازم به ذکر قمه سلاحی بین دشنه و شمشیر است .شعبان جعفری و طیب مصطفی دیوانه از معروفترین قمه داران بودند.
سرنیزه
سرنیزه تیغه یا خنجری نوک‌تیز است که برای وصل کردن بر انتهای لوله تفنگ یا مسلسل یا دیگر اسلحه گرم طراحی شده‌است.
با اتصال سرنیزه به یک سلاح گرم، این سلاح عملاً حکم یک نیزه یا شمشیر را پیدا می‌کند و می‌توان از آن در جنگ‌های تن‌به‌تن استفاده کرد. سربازان معمولاً در مواقع غیر از نبرد با جدا کردن سرنیزه از اسلحه، از سرنیزه‌ها به عنوان کارد و برای برش و کندن سنگر و چاله استفاده می‌کنند.
ارتشیان در کشورهایی که از نظر سیاسی ناآرام هستند گاه بازداشتی‌های شورش‌های خیابانی یا راهپیمایان سیاسی را با زور سرنیزه از یک محل متفرق کرده یا با خود به بازداشتگاه می‌برند.
آموزش نبرد با سرنیزه
جنگ با سرنیزه حرکات ویژه‌ای دارد که به گونه‌ای با شمشیربازی همانندی‌های دارد. مربی آموزش نظامی بمنظور جلوگیری از صدمات باید مطمئن شود که هنگام آموزش با سرنیزه، چاقو یا هر سلاح تیز دیگر، فرد آموزش‌بیننده محافظ چشم داشته باشد. مربی همچنین باید مطمئن شود که سربازان طی یادگیری روش‌های خلع سلاح سرنیزه، چاقوها و سرنیزه‌ها را که محکم به تفنگ‌ها متصل شده‌اند در نیام حفظ می‌کنند.
پیشینه
سرنیزه‌ها با شکل امروزی را ممکن است شکارچیان اروپایی در سده شانزدهم ساخته باشند. فرانسه از سال ۱۶۴۲ میلادی از این ابزار در حملات نظامی خود ضد دشمنان بهره گرفت، اما در آغاز برای شلیک با تفنگ باید سرنیزه از آن جدا می‌شد.
ژنرال ژان مارتینت فرانسوی نخستین کسی بود که در سرنیزه حفره‌ای ایجاد کرد و در نصب آن بر نوک لوله تفنگ در سال ۱۶۸۷ اصلاحاتی به عمل آورد و سرنیزه حفره‌ای از حدود سال ۱۷۰۰ در ارتش فرانسوی به کار رفت. از آن پس در حالی که سرنیزه بر نوک لوله تفنگ قرار داشت شلیک تیر از تفنگ امکان‌پذیر شد. در ۱۷۸۱ تغییر عمده‌ای که در سرنیزه صورت گرفت به وسیله جان واترز انگلیسی بود که سرنیزه را به طور ثابت بر نوک لوله تفنگ استوار کرد.
گیوتین
گیوتین (به فرانسوی: guillotine) نام دستگاهی است که برای اجرای مجازات اعدام ازطریق قطع سر به کار می رفت. این دستگاه از یک چارچوب عمودی بلند و یک تیغه معلق تشکیل شده است. تیغه به وسیله یک طناب بالا برده می شود و پس از رها شدن و سقوط روی گردن، سر را از تن جدا می کند. شهرت این دستگاه بیشتر به خاطر استفاده گسترده از آن در کشور فرانسه و بالاخص در زمان انقلاب فرانسه است؛ گرچه استفاده از آن تا مدت ها پس از انقلاب فرانسه در چندین کشور ادامه یافت. استفاده از این دستگاه تا سال ۱۹۷۷ میلادی در کشور فرانسه و تا تاریخ لغو مجازات مرگ در سال ۱۹۸۱ ادامه داشت. آخرین نفری که در فرانسه با گیوتین اعدام شد حمیده جندوبی نام داشت که به جرم تجاوز و قتل زن جوانی به نام الیزابت بوسکه به مرگ محکوم شد و در تاریخ ۱۰ سپتامبر ۱۹۷۷ در مارسی به زیر گیوتین رفت. با این اعدام پرونده اعدام با گیوتین و به طور خاص اعدام در اروپای غربی برای همیشه بسته شد.
پیشینه استفاده از دستگاه های مکانیکی -شبیه گیوتین- برای جدا کردن سر از بدن به قرون وسطی بازمی گردد و در ایتالیا، آلمان و انگلستان نمونه های گوناگونی وجود داشته است.
پیشینه نام
نام گیوتین از نام خانوادگی پزشک فرانسوی « ژوزف گیوتین» گرفته شده است. دکتر گیوتین در تاریخ ۱۰ اکتبر ۱۷۸۹ با پشتیبانی جلاد پاریس، «شارل هانری سانسون» "که به مشکلات فراوان گردن زدن با شمشیر واقف بود"، پیشنهاد استفاده از دستگاه مکانیکی جدا کردن سر را مطرح کرد تا از اعدام های "وحشتناک" و "سلب آبرو کننده" جلوگیری شود.
نخستین گیوتین "مدرن"
پیانوساز آلمانی «توبیاس شمیت» در سال ۱۷۹۲ به دستور جلاد سانسون نخستین نمونه های کاربردی گیوتین را ساخت و کارآیی این نمونه ها را که تیغه ای منحنی شکل داشتند روی گوسفندان و جسد انسان ها آزمایش کرد و نتیجه گرفت که تیغه منحنی گردن را کاملا جدا نمی کند. اولین اعدام رسمی به وسیله دستگاه ثبت اختراع شده شمیت در تاریخ ۲۵ آوریل ۱۷۹۲ اجرا شد. دکتر گیوتین بابت حق الزحمه اجرت هنگفتی معادل ۹۶۰ لیور (livre) به توبیاس شمیت پرداخت.
گیوتین پرنده
نوعی گیوتین قابل حمل و یک سلاح افسانه‌ای مربوط به خاندان چینگ از سلسله پادشاهان یانگ‌ژنگ کشور چین است. قسمت‌های مختلف این وسیله شامل یک کلاه که در قسمت زیرین آن تعدادی تیغ تعبیه شده و یک زنجیر بلند هستند. با پرتاب کردن کلاه روی سَر قربانی و کشیدن زنجیر، اهرم‌هایی که رابط بین زنجیر و تیغ‌ها هستند، تیغ‌ها را به سمت مرکز کلاه هدایت می‌کنند و سَر قربانی را قطع می‌کنند.
گیوتین پرنده، دست‌مایهٔ ساخت فیلمی با نام استاد گیوتین پرنده (۱۹۷۵) محصول مشترک تایوان و هنگ‌کنگ هم بوده‌است.
keywords : میرک،سایت میرک،مطالب میرک
چاقوی نبرد فربرن-سیکز (به انگلیسی: Fairbairn–Sykes fighting knife)، چاقوی نبرد دوتیغه‌ای است که پیش از جنگ‌جهانی دوم بدست ویلیام ای فربرن و اریک ای سیکز طراحی شد. بررسی‌های اولیه برای طراحی این چاقو بدست این دو هنگامی شروع شد که در پلیس شهری شانگهای خدمت می‌کردند.
چاقوی نبرد اف-اس در جنگ جهانی دوم به خاطر استفاده کماندوهای انگلیسی، نیروهای هوابرد، نیروهای اس.آ.اس و برخی واحدهای دیگر به ویژه در نبرد نورماندی مشهور شد. به خاطر نوک بسیار تیزش شبیه به چاقوی جنگی استیلتو است که برای سوراخ کردن بکار می‌رود اما تیغه‌های تیز آن توانایی ضربه زدن و بریدن را نیز به خوبی دارد. شرکت ویلکینسون اسورد گونه‌ای از چاقوی نبرد اف-اس را می‌سازد که گره انتهایی دسته‌اش کوچکتر است و دسته‌اش تغییراتی با نسخه اصلی دارد.
نیروهای اُ.اس.اس (دفتر خدمات استراتژیک ایالات متحده)، نیروهای مهاجمین دریایی و دیگر واحدهای ایالات متحده نیز از چاقوی نبرد اف-اس استفاده می‌کنند.
فربرن و سیکز در نوامبر ۱۹۴۰ ایده خود را درباره طرح چاقوی جنگی جدید با مرکز آموزش ویژه در میان گذشتند و سپس اولین سری تولید انبوه این چاقو در ژانویه ۱۹۴۱ بدست شرکت ویلکینسون اسورد ساخته شد. تولید این جنگ‌افزار هنوز هم ادامه دارد.
طراحی
چاقوی جنگی اف-اس بطور ویژه برای حمله غافلگیرانه ساخته شده‌است و تیغه باریک آن براحتی می‌تواند در دنده‌های قفسه سینه حریف وارد شود. دسته‌اش آن را به چاقوی جنگی کارآیی تبدیل می‌کند.
این چاقو در نسخه‌های مختلفی ساخته شده‌است. طرح شانگهای آن طولی برابر با ۵.۵ اینچ (۱۴ سانتی‌متر) داشت. اولین طرح آن طولی ۶.۵ اینچی (۱۷ سانتی‌متری) داشت اما طرح دوم آن با طول ۷ اینچ (۱۸ سانتی‌متر) بود.
تیغه به نحوی طراحی شده است که مقداری از آن بتواند به راحتی در بدن حریف وارد شود. با در نظر گرفتن کت نظامی آن زمان، میزان وارد شدن تیغه در بدن حریف تا ۳ اینچ (۷.۶ سانتی‌متر) برآورد شده‌است. در طرح‌های بعدی این میزان ورود تیغه افزایش یافته‌است.
نیروهای استفاده‌کننده
طرحی از چاقوی نبرد اف-اس اثر رکس اپلگیت که در کتاب «بکش یا کشته شو» آمده‌است.
انگلستان
نیروهای دریایی سلطنتی
بلژیک
بریگاد پاراکوماندو
کانادا
نیروهای مسلح کانادا
کامبودیا
نیروهای ویژه ۹۱۱
اندونزی
کوپاسوس
مالزی
گروپ گراک خاس
سنگاپور
کوماندوهای سنگاپور
قداره
قدّاره (به انگلیسی: Machete) یک ساطور بزرگ همانند چاقو است. تیغه آن به طور معمول میان ۳۲٫۵ تا ۴۵ سانتی‌متر(۱۲٫۸ تا ۱۸ اینچ) طول و ۳ میلی‌متر (۰٫۱۲ اینچ) عرض دارد.
قداره بند
در ادبیات فارسی به افرادی که با توسل به‌زور به مقاصد خود می‌رسد قداره‌بند گفته می‌شود.
داس
داس یکی از ابزارآلات دستی کشاورزی است که از دسته‌ای معمولاً چوبی و تیغه‌ای آهنی به شکل قوس تشکیل شده‌است که این قوس می‌تواند نیم‌دایره‌ای و یا بیشتر باشد. بخش داخلی این تیغه تیز و برنده‌است و کشاورز از آن برای دروی محصولاتی همچون گندم و جو و یا علف و یونجه استفاده می‌کند. شکل نیم‌دایره‌ای و تیغهٔ تیز درونی داس به کشاورز این امکان را می‌دهد تا ساقه‌های گیاه را درون آن قرار داده و از انتهایشان قطع نماید. او برای این کار می‌تواند محصول را به‌صورت دسته‌دسته در یک دستش گرفته و با دست دیگرش که داس را نگاه می‌دارد درو نماید که در این صورت حرکت تیغهٔ داس به سمت فرد دروگر خواهد بود. همچنین او می‌تواند گیاهان را با گذاردن چوبدستی‌ای بر رویشان در جای خود محکم نموده و سپس درویشان نماید و یا اینکه آنها را بدون نگهداشتنشان ببرد که در این صورت حرکت داس معمولاً به سمت مخالف خواهد بود.
داس می‌تواند دارای دستهٔ کوتاه باشد که در این صورت کشاورز با یک دست آن را نگاه داشته و با خم‌شدن بر روی زمین به دروی محصول می‌پردازد و یا اینکه دسته‌اش بلند باشد که در این صورت فرد دروگر آن را با دو دست گرفته و به‌صورت ایستاده محصولاتش را درو می‌نماید. داس دسته‌بلند در عین‌حال از تیغهٔ بلندتری نسبت به داس دسته‌کوتاه برخوردار است.
داس دسته‌بلند
داس دسته‌بلند وسیله‌ای است برای کشاورزی که از آن برای جابجا کردن یا برداشتن علف‌ها استفاده می‌شود. تفاوت آن با داس این است که فرد دروگر هنگام استفاده از داس دسته‌بلند نیازی نیست خم شود و ایستاده می‌تواند به درو بپردازد.
اکنون دیگر کمتر از داس دسته‌بلند استفاده می‌شود و تراکتور و کمباین جایگزین آن شده‌است اما هنوز در بعضی از مناطق اروپا و آسیا کاربرد دارد.
این نوع داس به عنوان نماد در فرهنگ‌های غربی باقی مانده‌است و شکل شخصیت‌یافته مرگ در نقاشی‌ها و داستان‌ها همواره یک داس دسته‌بلند در دست خود دارد. همچنین تصور می‌شود چهارمین سوار از چهار سوار آخرالزمان نیز در دست خود داس دسته‌بلند داشته باشد.
تبرزین
تَبَرزین به تبرهای جنگی گفته می‌شود که در قدیم به پهلوی اسب بسته می‌شده و از آن در کارزار استفاده می‌کردند.
تبرزین از ابزارهای جنگی در دوره هخامنشیان بود و در روزگار ساسانیان، از جنگ‌افزار سواره‌نظام به‌شمار می‌آمد.
از سده سوم، در ایران و کشورهای عربی و آفریقای شمالی و اندلس، گروه‌های سواره‌نظام تبر و تبرزین را در حلقه چسبیده به زین یا «خُف» (نوعی چکمه بلند تا ساق) یا در غلاف می‌گذاشتند.
درویشان در دوره‌های بعد، تبر کوچکی به شکل تبرزین بر دوش می‌گذاشتند که به همین نام نامیده می‌شد.
گونه‌ای از تبرزین به نام ناچَخ نیز در جنگ‌ها به‌کار می‌رفت.
قمه
قمه یا قداره سلاحی شبیه به شمشیر ولی کوتاه‌تر و پهن‌تر و بی‌انحنا است.در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران حتی حمل این سلاح جرم و حمل کننده ان مجرم محسوب میگردد لازم به ذکر قمه سلاحی بین دشنه و شمشیر است .شعبان جعفری و طیب مصطفی دیوانه از معروفترین قمه داران بودند.
سرنیزه
سرنیزه تیغه یا خنجری نوک‌تیز است که برای وصل کردن بر انتهای لوله تفنگ یا مسلسل یا دیگر اسلحه گرم طراحی شده‌است.
با اتصال سرنیزه به یک سلاح گرم، این سلاح عملاً حکم یک نیزه یا شمشیر را پیدا می‌کند و می‌توان از آن در جنگ‌های تن‌به‌تن استفاده کرد. سربازان معمولاً در مواقع غیر از نبرد با جدا کردن سرنیزه از اسلحه، از سرنیزه‌ها به عنوان کارد و برای برش و کندن سنگر و چاله استفاده می‌کنند.
ارتشیان در کشورهایی که از نظر سیاسی ناآرام هستند گاه بازداشتی‌های شورش‌های خیابانی یا راهپیمایان سیاسی را با زور سرنیزه از یک محل متفرق کرده یا با خود به بازداشتگاه می‌برند.
آموزش نبرد با سرنیزه
جنگ با سرنیزه حرکات ویژه‌ای دارد که به گونه‌ای با شمشیربازی همانندی‌های دارد. مربی آموزش نظامی بمنظور جلوگیری از صدمات باید مطمئن شود که هنگام آموزش با سرنیزه، چاقو یا هر سلاح تیز دیگر، فرد آموزش‌بیننده محافظ چشم داشته باشد. مربی همچنین باید مطمئن شود که سربازان طی یادگیری روش‌های خلع سلاح سرنیزه، چاقوها و سرنیزه‌ها را که محکم به تفنگ‌ها متصل شده‌اند در نیام حفظ می‌کنند.
پیشینه
سرنیزه‌ها با شکل امروزی را ممکن است شکارچیان اروپایی در سده شانزدهم ساخته باشند. فرانسه از سال ۱۶۴۲ میلادی از این ابزار در حملات نظامی خود ضد دشمنان بهره گرفت، اما در آغاز برای شلیک با تفنگ باید سرنیزه از آن جدا می‌شد.
ژنرال ژان مارتینت فرانسوی نخستین کسی بود که در سرنیزه حفره‌ای ایجاد کرد و در نصب آن بر نوک لوله تفنگ در سال ۱۶۸۷ اصلاحاتی به عمل آورد و سرنیزه حفره‌ای از حدود سال ۱۷۰۰ در ارتش فرانسوی به کار رفت. از آن پس در حالی که سرنیزه بر نوک لوله تفنگ قرار داشت شلیک تیر از تفنگ امکان‌پذیر شد. در ۱۷۸۱ تغییر عمده‌ای که در سرنیزه صورت گرفت به وسیله جان واترز انگلیسی بود که سرنیزه را به طور ثابت بر نوک لوله تفنگ استوار کرد.
گیوتین
گیوتین (به فرانسوی: guillotine) نام دستگاهی است که برای اجرای مجازات اعدام ازطریق قطع سر به کار می رفت. این دستگاه از یک چارچوب عمودی بلند و یک تیغه معلق تشکیل شده است. تیغه به وسیله یک طناب بالا برده می شود و پس از رها شدن و سقوط روی گردن، سر را از تن جدا می کند. شهرت این دستگاه بیشتر به خاطر استفاده گسترده از آن در کشور فرانسه و بالاخص در زمان انقلاب فرانسه است؛ گرچه استفاده از آن تا مدت ها پس از انقلاب فرانسه در چندین کشور ادامه یافت. استفاده از این دستگاه تا سال ۱۹۷۷ میلادی در کشور فرانسه و تا تاریخ لغو مجازات مرگ در سال ۱۹۸۱ ادامه داشت. آخرین نفری که در فرانسه با گیوتین اعدام شد حمیده جندوبی نام داشت که به جرم تجاوز و قتل زن جوانی به نام الیزابت بوسکه به مرگ محکوم شد و در تاریخ ۱۰ سپتامبر ۱۹۷۷ در مارسی به زیر گیوتین رفت. با این اعدام پرونده اعدام با گیوتین و به طور خاص اعدام در اروپای غربی برای همیشه بسته شد.
پیشینه استفاده از دستگاه های مکانیکی -شبیه گیوتین- برای جدا کردن سر از بدن به قرون وسطی بازمی گردد و در ایتالیا، آلمان و انگلستان نمونه های گوناگونی وجود داشته است.
پیشینه نام
نام گیوتین از نام خانوادگی پزشک فرانسوی « ژوزف گیوتین» گرفته شده است. دکتر گیوتین در تاریخ ۱۰ اکتبر ۱۷۸۹ با پشتیبانی جلاد پاریس، «شارل هانری سانسون» "که به مشکلات فراوان گردن زدن با شمشیر واقف بود"، پیشنهاد استفاده از دستگاه مکانیکی جدا کردن سر را مطرح کرد تا از اعدام های "وحشتناک" و "سلب آبرو کننده" جلوگیری شود.
نخستین گیوتین "مدرن"
پیانوساز آلمانی «توبیاس شمیت» در سال ۱۷۹۲ به دستور جلاد سانسون نخستین نمونه های کاربردی گیوتین را ساخت و کارآیی این نمونه ها را که تیغه ای منحنی شکل داشتند روی گوسفندان و جسد انسان ها آزمایش کرد و نتیجه گرفت که تیغه منحنی گردن را کاملا جدا نمی کند. اولین اعدام رسمی به وسیله دستگاه ثبت اختراع شده شمیت در تاریخ ۲۵ آوریل ۱۷۹۲ اجرا شد. دکتر گیوتین بابت حق الزحمه اجرت هنگفتی معادل ۹۶۰ لیور (livre) به توبیاس شمیت پرداخت.
گیوتین پرنده
نوعی گیوتین قابل حمل و یک سلاح افسانه‌ای مربوط به خاندان چینگ از سلسله پادشاهان یانگ‌ژنگ کشور چین است. قسمت‌های مختلف این وسیله شامل یک کلاه که در قسمت زیرین آن تعدادی تیغ تعبیه شده و یک زنجیر بلند هستند. با پرتاب کردن کلاه روی سَر قربانی و کشیدن زنجیر، اهرم‌هایی که رابط بین زنجیر و تیغ‌ها هستند، تیغ‌ها را به سمت مرکز کلاه هدایت می‌کنند و سَر قربانی را قطع می‌کنند.
گیوتین پرنده، دست‌مایهٔ ساخت فیلمی با نام استاد گیوتین پرنده (۱۹۷۵) محصول مشترک تایوان و هنگ‌کنگ هم بوده‌است.
keywords : میرک،سایت میرک،مطالب میرک
